Έγινε το πάθημα...μάθημα;

Σήμερα θα αχοληθώ με ένα τοπικό ζήτημα. Ένα ζήτημα όμως που είναι πολύ σημαντικό για τη Δράμα, ιδιαιτέρως αν επαληθευθούν οι πληροφορίες που μου έδωσαν άνθρωποι που γνωρίζουν πρόσωπα και πράγματα και που έχουν άμεση σχέση με το ΤΕΙ ή μάλλον καλύτερα ΑΤΕΙ (Ανώτατα Τεχνολογικά Ιδρύματα) Δράμας, το οποίο ως γνωστόν είναι παράρτημα του ΑΤΕΙ Καβάλας. Πρόκειται για τις προσπάθειες ανθρώπων του ΑΤΕΙ Καβάλας να μην επιτρέψουν την αυτονόμηση του ΑΤΕΙ Δράμας, η οποία για να γίνει χρειάζονται άλλα δύο τμήματα στη Δράμα, αυτά δηλαδή τα οποία ενέκρινε το Υπουργείο Παιδείας και σύντομα θα πάρουν ΦΕΚ και η ίδρυσή τους θα δημοσιευτεί στην εφημερίδα της Κυβέρνησης.

Να κάνω μια μικρή και σύντομη αναδρομή για τις προσωπικές μου θέσεις πάνω στο δίπολο Ανώτατη Εκπαίδευση και Δράμα, θέσεις οι οποίες εκφράζουν και την ΟΝΝΕΔ της Δράμας, τουλάχιστον τα στελέχη που συζητάμε τα θέματα που απασχολούν τον τόπο μας.
Είχαμε εκφράσει από το 2005 την άποψη πως οι τοπικοί φορείς (βουλευτές, νομάρχης, δήμαρχοι, κόμματα κ.τ.λ.) θα πρέπει να εστιάσουν τις προσπάθειές τους στο να έρθουν τουλάχιστον ακόμη δύο τμήματα ΑΤΕΙ στη Δράμα, ώστε να δημιουργηθεί αυτόνομο ΑΤΕΙ Δράμας. Προχωρήσαμε βέβαια και ένα βήμα παραπάνω, λέγοντας πως ως φιλελεύθεροι πολίτες, είμαστε αντίθετοι με την πολυδιάσπαση των πανεπιστημιακών σχολών. Για πολλούς λόγους. Δεν μπορεί για παράδειγμα, αντί να κατασκευάζεις μια φοιτητική εστία, να κατασκευάζεις πέντε αν μια σχολή την "σπάσεις" σε πέντε πόλεις. Ή πέντε βιβλιοθήκες. Να δημιουργείς πέντε κτίρια διοίκησης. Φτάνουμε λοιπόν στο σημείο να γίνονται λιγότερα από όσα θα έπρεπε να γίνονται, μόνο για να ευχαριστηθούν οι κατά τόπους βουλευτές, νομάρχες, δήμαρχοι και κομματάρχες. Με βάση βέβαια την άποψη αυτή, γίνεται ευκόλως κατανοητό πως τμήμα πανεπιστημίου στη Δράμα δε θα δημιουργηθεί ποτέ.
Οι πάντες τότε βγήκαν να κατηγορήσουν την ΟΝΝΕΔ της Δράμας.
Τα τοπικά στελέχη της ΝΔ, λέγοντας πως κάνουμε κακό στη διεκδίκηση τμήματος πανεπιστημιακής σχολής (λες και ο Υπουργός Παιδείας θα επικαλεστεί την αντίρρηση της ΟΝΝΕΔ Δράμας, παρότι θέλει να ιδρύσει πανεπιστημιακό τμήμα στη Δράμα).
Τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ, λέγοντας πως λειτουργούμε ως "λαγοί" στη διαφαινόμενη απώλεια ενός στόχου που πάντως αυτοί ούτε τόλμησαν να το θίξουν επί μια εικοσαετία που κυβερνούσαν τη χώρα (λες και έχουμε ανοιχτή επικοινωνία με το ΥΠ.ΕΘ. και μας έβαλε να διασπείρουμε φήμες).
Σε κάθε περίπτωση βέβαια, μας τιμάει το γεγονός ότι όλοι ανεξαιρέτως θεωρούν την ΟΝΝΕΔ Δράμας τόσο δικτυωμένη.

Η ΟΝΝΕΔ βέβαια δικαιώθηκε. Ιδρύθηκαν δύο νέα τμήματα ΑΤΕΙ στην πόλη μας. Και μάλιστα δύο πολύ ενδιαφέροντα τμήματα. Το σημαντικότερο βέβαια είναι πως η εξέλιξη αυτή μας δίνει το δικαίωμα να αποκτήσουμε αυτόνομο ΑΤΕΙ και τη δυνατότητα να διεκδικήσουμε και άλλα τμήματα με δεδομένο πως κανένα αυτόνομο ΑΤΕΙ δεν έχει μείνει μόνο με 4 τμήματα. Και αυτή η δικαίωση ήταν ένα μήνυμα με πολλούς αποδέκτες. Αφενός σε αυτούς που πρέπει να μάθουν να ιεραρχούν τις διεκδικήσεις και να τις κυνηγούν με όλες τους τις δυνάμεις χωρίς να μένουν σε ανόητες θεωρήσεις που έχουν να κάνουν μόνο με το πρεστίζ που στο μυαλό τους δίνει ένα τμήμα πανεπιστημιακής σχολής σε σχέση με ένα ΑΤΕΙ.
Αφετέρου σε αυτούς που έχουν συνηθίσει στην απραγία και την απαξίωσή τους από την κεντρική διοίκηση και που το μόνο που τους έχει μείνει είναι να επιρρίπτουν ευθύνες και να ανακαλύπτουν φαντάσματα.
Και τέλος σε όλους τους δραμινούς, για το πώς πρέπει να επιλέγουν με περισσότερη σύνεση και με λιγότερο συντηρητισμό αυτούς που θέλουν να εκπροσωπούν τα συλλογικά συμφέροντα του τόπου και όχι τα προσωπικά συμφέροντα συγκεκριμένων μόνο ανθρώπων.

Σήμερα, ίσως να βρισκόμαστε μπροστά σε έναν ακόμη κίνδυνο σαν νομός. Μετά από το φιάσκο της μη αναγνώρισής μας ως παραμεθόριας περιοχής (σε θέματα πάντως δημόσιας διοίκησης, όπως επιδόματα, μετατάξεις κ.τ.λ.), κινδυνεύουμε να χάσουμε και την ευκαιρία αυτονόμησης του ΑΤΕΙ, αν οι τοπικοί φορείς εφησυχάσουν και πάλι και δώσουμε στους νότιους γείτονές μας αυτή τη φορά το δικαίωμα να διαφυλλάξουν τα συμφέροντά τους.
Αυτός ήταν και ο λόγος που στείλαμε το χθεσινό δελτίο τύπου. Ζητάμε από όλους επαγρύπνηση. Να ξεκινήσει άμεσα με τη δημοσίευση του ΦΕΚ η διαδικασία αυτονόμησης. Να γίνει διάλογος για το πώς θα αναβαθμιστούν τα ήδη υπάρχοντα τμήματα, ώστε να προσελκύσουν περισσότερους φοιτητές. Να δημιουργήσουμε τις υποδομές για να στεγαστούν όλα τα τμήματα σε ενιαίο χώρο με τη δημιουργία campus που θα έχει αίθουσες, εργαστήρια, αλλά ίσως και φοιτητική εστία και λέσχη.
Το καθήκον μας το κάναμε...ας ελπίσουμε να το κάνουν και οι αρμόδιοι.
Και κάτι ακόμη...
Για αυτούς που αναρωτιούνται για την τελευταία παράγραφο του δελτίου τύπου...ένα θα πω: Το να κλείνει για τρεις ημέρες ο εκάστοτε νομάρχης ή δήμαρχος τη νομαρχία ή το δήμο, μαζί και τις υπηρεσίες που στεγάζονται στα κτίρια, σα να είναι το μαγαζί τους, δεν πιστεύω πως γίνεται ούτε στην Ουγκάντα...Ή για να το πω αλλιώς, αν ήταν μαγαζί τους, θα το έκλειναν και θα πλήρωναν και τους εργαζόμενούς τους;

Woody Allen...ε, τι να κάνουμε, μ' αρέσει!

Λοιπόν...αυτό που έπαθα με το τελευταίο φιλμ του Woody Allen, το "Vicky Cristina Barcelona" είναι τουλάχιστον περίεργο. Όταν ξεκίνησα να γράφω, ήμουν έτοιμος να δικαιολογήσω τον εαυτό μου γιατί δε μου άρεσε. Σημειώνοντας κάποια στοιχεία όμως, στα οποία ήθελα να αναφερθώ, κατάλαβα οτι τελικά...μου άρεσε!
Εντάξει...έλειπε η νευρικότητα των ταινιών του σκηνοθέτη, τουλάχιστον των νεοϋορκέζικων. Ωστόσο, αυτό είναι ένα κοινό χαρακτηριστικό των τριών τελευταίων "ευρωπαϊκών" φιλμ του, του "Match Point", του "Scoop" και του "Cassandra's Dream".
Υπήρχαν σκηνές, οι οποίες δεν είχαν νόημα, ιδιαίτερο λόγο ακόμη και να υπάρχουν. Η αφήγηση, σαν ιδέα, νομίζω πως είναι πολύ ξεπερασμένη και δεν κατάλαβα τι προσέφερε.
Τέλος, το πιο αρνητικό κατά τη γνώμη μου στοιχείο, είναι ότι όσα ήθελε να πει ο σκηνοθέτης με το Barcelona (η γενική ιδέα με λίγα λόγια), θα μπορούσε να τα πει, κάνοντας ταινία μικρού μήκους.
Αλλά...η φωτογραφία ήταν πολύ όμορφη. Η μουσική, με αποκορύφωμα την κλασσική κιθάρα, ήταν εξαίσια (όπως πάντα άλλωστε στις ταινίες του Woody Allen). Το casting, εξαιρετικό. Όλοι οι ηθοποιοί δίνουν ξεκάθαρα αυτά που ο σκηνοθέτης θέλει να τονίσει μέσω του χαρακτήρα που υποδύονται. Αυτή όμως που με εντυπωσίασε ήταν η Penelope Cruz. Ομορφότερη από ποτέ, γυναίκα "με τα όλα της", εκφραστική. Δίνει νεύρο στο φιλμ όταν κάνει κοιλιά. Σε μαγνητίζει από την πρώτη κιόλας σκηνή, στην οποία εμφανίζεται. Είναι υπέρλαμπρη.
Ο Woody Allen δείχνει να συνεχίζει τη μετάλλαξη που ξεκίνησε με τις τελευταίες ταινίες του. Θα έλεγα πως ηρεμεί. Αυτό ωστόσο που μου κάνει εντύπωση είναι η απελευθέρωση των χαρακτήρων του. Και πιστεύω πως αυτό φαίνεται και από το γεγονός ότι από εκεί που τα φιλμ του διαδραματιζότανε στις συντηρητικές Ηνωμένες Πολιτείες-και κυρίως στη Νέα Υόρκη-έχει κάνει στροφή στην πιο απελευθερωμένη Ευρώπη (αφήστε με βέβαια να διαχωρίζω την Ελλάδα από την φιλελεύθερη Ευρώπη-σαφώς πιο κοντά είναι οι Έλληνες στους Αμερικάνους στο θέμα της απελευθέρωσης, παρά σε όλους τους υπόλοιπους Ευρωπαίους). Έχουν σημασία και οι εθνικότητες των ηρώων του Allen.
Η Cristina (Scarlet Johansson) είναι Αμερικάνα. Είναι ένα ελεύθερο πνεύμα. Βρίσκεται όμως σε μια συνεχή ανισορροπία. Η φράση που τη χαρακτηρίζει: "Δε ξέρει τι θέλει...Ξέρει όμως τι δε θέλει." Αυτό ωστόσο, την οδηγεί στο να βρίσκεται σε εσωτερική πίεση, που της τη δημιουργεί αυτό που έχει, ακόμη και αν αυτό τη γεμίζει. Φτάνει λοιπόν σε σημείο που ο συντηρητισμός που βέβαια κρύβει επιμελώς ως ανήσυχο και καλλιτεχνικό πνεύμα, βγαίνει στην επιφάνεια και την καταρρακώνει.
Η Vicky (Rebecca Hall) είναι επίσης Αμερικάνα. Είναι συντηρητική, ξέρει τι θέλει-καλύτερα, έχει πείσει τον εαυτό της τι θέλει-και το έχει. Μπορεί και να παραστρατήσει κάποτε, αλλά γρήγορα γυρνάει στον politically correct δρόμο που έχει χαράξει για τη ζωή της, αρνούμενη να κάνει την ανατροπή, που μπορεί και να την οδηγήσει στην αληθινή ευτυχία. Διαλέγει τη μετριότητα, αλλά και τη σιγουριά.
Η Maria-Elena (Penelope Cruz) είναι Ισπανίδα. Είναι εκ γενετής ανήσυχο πνεύμα, ένα ταλέντο. Ο χαρακτήρας της ωστόσο είναι μη αποδεκτή ακόμη και στις πιο φιλελεύθερες κοινωνίες, ακόμη και από τους πιο φιλελεύθερους συνανθρώπους της, ακόμη και από τον ίδιο το σύζυγό της Juan Antonio (Javier Bardem), επίσης Ισπανό, ο οποίος στην πρώτη του ατάκα κάνει πρόταση στις δύο Αμερικάνες να τον ακολουθήσουν και οι δύο στο κρεβάτι του. Ακόμη λοιπόν και αυτός δεν αντέχει την έλλειψη φρένων της Maria-Elena. Χαρακτηριστικό, που την οδηγεί στην άρνηση και την επιθετικότητα.
Ο Juan Antonio είναι τελικά και ο πιο δομημένος από όλους τους χαρακτήρες, γιατί ξέρει σε τι περιβάλλον κινείται και πάντως διαλέγει να ζει απελευθερωμένος χωρίς όμως να ζει στο δικό του κόσμο. Χαρακτηριστικά, θυμίζω ότι για τον πατέρα του λέει πως διάλεξε να μην εκδίδει τα ποιήματά του, ενώ ο ίδιος ζει από την τέχνη του, τη ζωγραφική.
Υπάρχουν και άλλοι ενδιαφέροντες χαρακτήρες, με κυριότερους το σύζυγο της Vicky, Doug (Chris Messina), κλασσικό παράδειγμα αμερικάνου, τελείως politically correct τύπου, στα όρια του χλευασμού (πάντως το κερδίζει το γκομενάκι στο τέλος) και της θείας της Vicky, Judy Nash (Patricia Clarkson), η οποία προσπαθεί μέσα από τη ζωή της ανηψιάς της να ζήσει τον αληθινό έρωτα που διάλεξε να μη βρει στη δική της ζωή.
Αν έπρεπε να περιγράψω με λίγα λόγια την τελευταία ταινία του κορυφαίου-για μένα-σύγχρονου σκηνοθέτη, θα έλεγα πως είναι μια αποτύπωση όλων σχεδών των χαρακτήρων του σύχρονου ανθρώπου, όπως αυτοί αποκαλύπτονται μέσα από ένα τόσο συνηθισμένο, αλλά και ακραίο συναίσθημα, τον έρωτα. Σε όλες τις μορφές του.
Και ο Woody Allen ξέρει πως να αποτυπώνει στα φιλμ του χαρακτήρες...και μέσω του σεναρίου του και μέσω της σκηνοθεσίας του.

Ο Καραμανλής που θέλουμε

Όταν ο πρωθυπουργός της χώρας έρχεται σε ΚΕ ΟΝΝΕΔ, λίγα πράγματα μένουν να σχολιάσεις για τη συγκεκριμένη συνεδρίαση του ανώτατου αυτού οργάνου της νεολαίας της Νέας Δημοκρατίας.
Ο Καραμανλής ήταν αυτός που θέλαμε να δούμε. Κυρίως ήταν αυτός που θέλαμε να ακούσουμε. Να τον ακούσουμε για αυτά που λέει, αλλά και για τον τρόπο που τα λέει. Ήταν ο Καραμανλής που ξέρουμε.
Το πιο σημαντικό από αυτήν την παρουσία του προέδρου της ΝΔ στην ΚΕ της ΟΝΝΕΔ όμως ήταν πως "βρήκε τη φόρμα του", την πιο δύσκολη στιγμή. Όταν δηλαδή όλοι οι Έλληνες περιμένουν κάτι περισσότερο από αυτόν που αδιαμφισβήτητα στηρίζουν για πρωθυπουργό, ακόμη και αν δεν τον ψηφίζουν. Με στοχευμένες ενέργειες σε κομματικά όργανα, όπως είναι οι ΚΕ του κόμματος και της ΟΝΝΕΔ, έδωσε ξεκάθαρα μηνύματα μέσα και έξω από το κόμμα και την κυβέρνηση.
Είναι ο αρχηγός και πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας. Είναι ο πρωθυπουργός και πρόεδρος της κυβέρνησης.
Όσο για αυτούς που θέλουν να εξανεμίσουν το κεφάλαιο Καραμανλής για προσωπικές επιδιώξεις, καλά θα κάνουν να το ξανασκεφτούν. Με λόγο που έχει απήχηση και στην κοινωνία, έδειξε πως είναι αποφασισμένος να οδηγήσει τη χώρα μπροστά. Παρά τη διεθνή κρίση, παρά τις εγχώριες δυσκολίες, ανέλαβε πριν τεσσεράμιση χρόνια τη δέσμευση να μην υποταχθεί σε συμφέροντα και προβλήματα, υπαρκτά ή κατασκευασμένα.
Και αυτοί που χάρηκαν με τις δημοσκοπήσεις, ας τις ξαναρίξουν μια πιο προσεκτική ματιά. Ο Καραμανλής είναι-και αποτυπώνεται ξεκάθαρα σε όλες τις μετρήσεις-ο μόνος αξιόπιστος μηχανοδηγός στο δύσκολο ταξίδι της νέας εποχής. Και αυτός είναι που θα συμπαρασύρει το-δυσκίνητο είναι αλήθεια τελευταία- τρένο που λέγεται Νέα Δημοκρατία, σε μια νέα εκλογική νίκη, όποτε και αν δοθεί η μάχη των επόμενων εκλογών, όποιο και αν είναι το πεδίο της αντιπαράθεσης. Αυτό το εγγυάται πάνω από όλα η επιμονή του πρωθυπουργού για μεταρυθμίσεις, αλλά κυρίως η απόφασή του να μην υποκύψει σε συμφέροντα, εν ελλάδι ή υπερατλαντικά.
Κάτι μου λέει πως ο Καραμανλής έχει πολλούς κρυμένους άσους στο μανίκι του. Κάτι μου λέει πως δε θα διστάσει σε αυτόν τον κύκλο του πολιτικού σκηνικού να κινηθεί με εκπλήξεις και ανατροπές στον τρόπο χειρισμού των θεμάτων. Και νομίζω πως κάποιες εντυπωσιακές κινήσεις απο τον πρωθυπουργό τις χρειάζεται η βάση του κόμματος, αλλά και όλοι αυτοί που πιστεύουν στον Κώστα Καραμανλή.
Σε αυτήν τη νέα εποχή, κάτι μου λέει πως ο Καραμανλής θα επιλέξει να έχει δίπλα του νέα πρόσωπα, με φρέσκες ιδέες και πάνω από όλα...με ιδέες! Αυτό θεωρώ πως σηματοδοτεί άλλωστε και η απόφασή του να έρθει και να μιλήσει στην ΚΕ της ΟΝΝΕΔ, μπροστά στο κοινό που ξέρει πως τον στηρίζε, τον στηρίζει και θα τον στηρίζει χωρίς να ζητάει μέχρι σήμερα ανταλλάγματα, περιμένοντας υπομονετικά τη σειρά του. Λέτε να ήρθε η σειρά του;
Όπως και να έχει, οι ΟΝΝΕΔίτες θα τον στηρίζουμε από όποια θέση και αν μας ζητηθεί να το κάνουμε.
Γιατί απλώς...ο Καραμανλής των τελευταίων ημερών, είναι ο Καραμανλής που θέλουμε!