Woody Allen...ε, τι να κάνουμε, μ' αρέσει!

Λοιπόν...αυτό που έπαθα με το τελευταίο φιλμ του Woody Allen, το "Vicky Cristina Barcelona" είναι τουλάχιστον περίεργο. Όταν ξεκίνησα να γράφω, ήμουν έτοιμος να δικαιολογήσω τον εαυτό μου γιατί δε μου άρεσε. Σημειώνοντας κάποια στοιχεία όμως, στα οποία ήθελα να αναφερθώ, κατάλαβα οτι τελικά...μου άρεσε!
Εντάξει...έλειπε η νευρικότητα των ταινιών του σκηνοθέτη, τουλάχιστον των νεοϋορκέζικων. Ωστόσο, αυτό είναι ένα κοινό χαρακτηριστικό των τριών τελευταίων "ευρωπαϊκών" φιλμ του, του "Match Point", του "Scoop" και του "Cassandra's Dream".
Υπήρχαν σκηνές, οι οποίες δεν είχαν νόημα, ιδιαίτερο λόγο ακόμη και να υπάρχουν. Η αφήγηση, σαν ιδέα, νομίζω πως είναι πολύ ξεπερασμένη και δεν κατάλαβα τι προσέφερε.
Τέλος, το πιο αρνητικό κατά τη γνώμη μου στοιχείο, είναι ότι όσα ήθελε να πει ο σκηνοθέτης με το Barcelona (η γενική ιδέα με λίγα λόγια), θα μπορούσε να τα πει, κάνοντας ταινία μικρού μήκους.
Αλλά...η φωτογραφία ήταν πολύ όμορφη. Η μουσική, με αποκορύφωμα την κλασσική κιθάρα, ήταν εξαίσια (όπως πάντα άλλωστε στις ταινίες του Woody Allen). Το casting, εξαιρετικό. Όλοι οι ηθοποιοί δίνουν ξεκάθαρα αυτά που ο σκηνοθέτης θέλει να τονίσει μέσω του χαρακτήρα που υποδύονται. Αυτή όμως που με εντυπωσίασε ήταν η Penelope Cruz. Ομορφότερη από ποτέ, γυναίκα "με τα όλα της", εκφραστική. Δίνει νεύρο στο φιλμ όταν κάνει κοιλιά. Σε μαγνητίζει από την πρώτη κιόλας σκηνή, στην οποία εμφανίζεται. Είναι υπέρλαμπρη.
Ο Woody Allen δείχνει να συνεχίζει τη μετάλλαξη που ξεκίνησε με τις τελευταίες ταινίες του. Θα έλεγα πως ηρεμεί. Αυτό ωστόσο που μου κάνει εντύπωση είναι η απελευθέρωση των χαρακτήρων του. Και πιστεύω πως αυτό φαίνεται και από το γεγονός ότι από εκεί που τα φιλμ του διαδραματιζότανε στις συντηρητικές Ηνωμένες Πολιτείες-και κυρίως στη Νέα Υόρκη-έχει κάνει στροφή στην πιο απελευθερωμένη Ευρώπη (αφήστε με βέβαια να διαχωρίζω την Ελλάδα από την φιλελεύθερη Ευρώπη-σαφώς πιο κοντά είναι οι Έλληνες στους Αμερικάνους στο θέμα της απελευθέρωσης, παρά σε όλους τους υπόλοιπους Ευρωπαίους). Έχουν σημασία και οι εθνικότητες των ηρώων του Allen.
Η Cristina (Scarlet Johansson) είναι Αμερικάνα. Είναι ένα ελεύθερο πνεύμα. Βρίσκεται όμως σε μια συνεχή ανισορροπία. Η φράση που τη χαρακτηρίζει: "Δε ξέρει τι θέλει...Ξέρει όμως τι δε θέλει." Αυτό ωστόσο, την οδηγεί στο να βρίσκεται σε εσωτερική πίεση, που της τη δημιουργεί αυτό που έχει, ακόμη και αν αυτό τη γεμίζει. Φτάνει λοιπόν σε σημείο που ο συντηρητισμός που βέβαια κρύβει επιμελώς ως ανήσυχο και καλλιτεχνικό πνεύμα, βγαίνει στην επιφάνεια και την καταρρακώνει.
Η Vicky (Rebecca Hall) είναι επίσης Αμερικάνα. Είναι συντηρητική, ξέρει τι θέλει-καλύτερα, έχει πείσει τον εαυτό της τι θέλει-και το έχει. Μπορεί και να παραστρατήσει κάποτε, αλλά γρήγορα γυρνάει στον politically correct δρόμο που έχει χαράξει για τη ζωή της, αρνούμενη να κάνει την ανατροπή, που μπορεί και να την οδηγήσει στην αληθινή ευτυχία. Διαλέγει τη μετριότητα, αλλά και τη σιγουριά.
Η Maria-Elena (Penelope Cruz) είναι Ισπανίδα. Είναι εκ γενετής ανήσυχο πνεύμα, ένα ταλέντο. Ο χαρακτήρας της ωστόσο είναι μη αποδεκτή ακόμη και στις πιο φιλελεύθερες κοινωνίες, ακόμη και από τους πιο φιλελεύθερους συνανθρώπους της, ακόμη και από τον ίδιο το σύζυγό της Juan Antonio (Javier Bardem), επίσης Ισπανό, ο οποίος στην πρώτη του ατάκα κάνει πρόταση στις δύο Αμερικάνες να τον ακολουθήσουν και οι δύο στο κρεβάτι του. Ακόμη λοιπόν και αυτός δεν αντέχει την έλλειψη φρένων της Maria-Elena. Χαρακτηριστικό, που την οδηγεί στην άρνηση και την επιθετικότητα.
Ο Juan Antonio είναι τελικά και ο πιο δομημένος από όλους τους χαρακτήρες, γιατί ξέρει σε τι περιβάλλον κινείται και πάντως διαλέγει να ζει απελευθερωμένος χωρίς όμως να ζει στο δικό του κόσμο. Χαρακτηριστικά, θυμίζω ότι για τον πατέρα του λέει πως διάλεξε να μην εκδίδει τα ποιήματά του, ενώ ο ίδιος ζει από την τέχνη του, τη ζωγραφική.
Υπάρχουν και άλλοι ενδιαφέροντες χαρακτήρες, με κυριότερους το σύζυγο της Vicky, Doug (Chris Messina), κλασσικό παράδειγμα αμερικάνου, τελείως politically correct τύπου, στα όρια του χλευασμού (πάντως το κερδίζει το γκομενάκι στο τέλος) και της θείας της Vicky, Judy Nash (Patricia Clarkson), η οποία προσπαθεί μέσα από τη ζωή της ανηψιάς της να ζήσει τον αληθινό έρωτα που διάλεξε να μη βρει στη δική της ζωή.
Αν έπρεπε να περιγράψω με λίγα λόγια την τελευταία ταινία του κορυφαίου-για μένα-σύγχρονου σκηνοθέτη, θα έλεγα πως είναι μια αποτύπωση όλων σχεδών των χαρακτήρων του σύχρονου ανθρώπου, όπως αυτοί αποκαλύπτονται μέσα από ένα τόσο συνηθισμένο, αλλά και ακραίο συναίσθημα, τον έρωτα. Σε όλες τις μορφές του.
Και ο Woody Allen ξέρει πως να αποτυπώνει στα φιλμ του χαρακτήρες...και μέσω του σεναρίου του και μέσω της σκηνοθεσίας του.