Μια εξαιρετικά σημαντική ημέρα η σημερινή.
Όχι για να θυμόμαστε αυτή τη συγκεκριμένη ημέρα τα Άτομα με Αναπηρία και να το παίζουμε πιο ευαίσθητοι.
Αλλά για να θυμόμαστε πόσο ξεχασμένους έχουμε όλο τον υπόλοιπο χρόνο αυτούς τους ανθρώπους που πραγματικά, άλλοι είναι ήρωες γιατί διαλέγουν να ζούνε παρά τις αντιξοότητες και τα εμπόδια που τους βάζει ακόμη η ελληνική κοινωνία και πολιτεία και άλλοι είναι θύματα της αναλγησίας όλων μας.
Τα τελευταία χρόνια, όλο και περισσότερο Άτομα με Αναπηρία επιλέγουν να ζούνε! Βγαίνουν από τα σπίτια τους, πηγαίνουν βόλτα στην πόλη, σινεμά, στο γήπεδο, ερωτεύονται, συμμετέχουν στα κοινά. Παρόλες τις δυσκολίες που η αρχιτεκτονική των σύγχρονων πόλεων βάζει σε αυτούς τους ανθρώπους. Παρά το γεγονός ότι υπάρχουν πολλοί συμπολίτες μας που ακόμη και σήμερα δεν αντιμετωπίζουν τα Άτομα με Αναπηρία, όπως πρέπει, γιατί κανείς δεν τους έμαθε ποτέ πώς πρέπει.
Δε βγάζω τον εαυτό μου από τη μεγάλη μάζα ανθρώπων, που δεν είναι όσο ευαισθητοποιημένοι έπρεπε να είναι. Προσπαθώ όμως.
Και αυτή η μέρα μου θυμίζει και αύριο να βοηθήσω ένα Άτομο με Αναπηρία, αν χρειαστεί. Να μην το κοροϊδέψω πίσω από την πλάτη του. Να νιώσω ότι είμαστε ισότιμοι στην κοινωνία, που βέβαια και η ίδια δε βοηθάει να το πιστέψουμε. Πως έχουμε τα ίδια δικαιώματα, τις ίδιες υποχρεώσεις. Να μου θυμίσει, έστω να χαμογελάσω σε ένα Άτομο με Αναπηρία, όταν το δω στο δρόμο.
Να μου θυμίσει τέλος ένα παληκάρι σε αναπηρικό καροτσάκι, τον Αλέξανδρο, ο οποίος έφυγε πολύ νωρίς από τη ζωή. Που όμως με το θάνατό του, μου έδωσε να καταλάβω πόση δύναμη και χαρά είχε το καλοκαίρι στην Αγία Βαρβάρα, στο Dramaica Youth Festival, όταν ένιωθε την ανάγκη να μιλήσει στον μαζεμένο κόσμο για να ευχαριστήσει όλους εμάς που διοργανώναμε αυτή τη γιορτή, επειδή μπορούσε και αυτός να συμμετέχει!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου